Język biznesplanowania

Biznesplan – narzędzie wywierania wpływu

    Biznesplan stanowi narzędzie służące wywieraniu pewnego wpływu na drugiego człowieka, na którego barkach spoczywa odpowiedzialność zaopiniowania danego planu biznesowego. W obecnych czasach choć relacja tego rodzaju jest silnie sformalizowana, to jednak w dalszym ciągu pewną rolę odgrywają drobne niuanse, począwszy od wyglądu zewnętrznego reprezentanta wnioskodawcy, przez jego kulturę osobistą, mowę ciała a na sposobie budowania wypowiedzi kończąc. Oczywiście niuanse odgrywają tym znaczniejszą rolę, im bardziej zindywidualizowany charakter ma procedura rozpatrywania biznesplanu.


Terminologia w biznesplanie

    Pierwsza kwestia to wykorzystanie odpowiedniego zasobu słownictwa. W biznesplanie należy operować możliwie specjalistycznym zbiorem terminów. Osoby które będą opiniować nasz wniosek należą bowiem do tzw. „finansowej subkultury”. Należy więc korzystać z języka owej subkultury. Wnioskodawca zyskuje wtedy szanse, że zostanie przyjęty przez opiniodawcę jako „swojak”. (mówisz tak jak my = jesteś jednym z nas) Jeżeli autor nie pofatygował się o operowanie odpowiednią terminologią - zostanie już na wstępie skreślony. I nie chodzi tylko o to, że będzie mniej zrozumiały (co bez właściwej terminologii to jest raczej nieuniknione), chodzi również o to, iż będzie jawił się opiniodawcy jako ktoś „obcy”. Poniżej pozwoliłem sobie wymienić kilka z pośród ważniejszych zwrotów typowych dla biznesplanu.

Aktywa przedsiębiorstwa – zasoby majątkowe o określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, na których opierają się przyszłe korzyści ekonomiczne.

Analiza rynku – czynności które generują racjonalne przesłanki do podejmowania decyzji ekonomicznie strategicznych. Analiza opiera się o na danych uzyskanych w drodze badania rynku. W biznesplanie związana z częścią poświęconą otoczeniu biznesowemu.

Badanie rynku – czynności służące pozyskaniu wszelkich informacji dotyczących aktualnego rynku z uwzględnieniem miejsca i czasu. Fundament prawidłowej analizy rynkowej. Dane zgromadzone w badaniu rynku stanowią często załącznik planu biznesowego.

Koniunktura – stanowi splot tych okoliczności, które wywierający znaczny wpływ na warunki ekonomiczne. Uwzględnia się takie parametry jak: wysokość płac, PKB, zatrudnienie itp. W biznesplanie związana z rozdziałem poświęconym otoczeniu biznesowemu.

Koszty – wyrażone wartościowo zużycie pracy, przedmiotów pracy i usług obcych związanych z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa. Element rachunku wyników.

Inwestycja - to nakłady gospodarcze na tworzenie lub zwiększanie majątku trwałego firmy. Wiąże się z wydatkowaniem przez firmę środków finansowych na dobra, które mogą być użyte do produkcji innych dóbr i usług. Jest to tzw. "efekt korzyści odroczonych w czasie", gdyż stanowi wyrzeczenie się obecnych, pewnych korzyści na rzecz potencjalnych korzyści w przyszłości. Stanowi najczęściej sedno biznesplanu, którego główną funkcją jest pozyskanie środków właśnie na potrzeby inwestowania.

Rachunek wyników – zwany również rachunkiem zysków i strat. Ważny element biznesplanu. Informuje jaka jest efektywność poszczególnych rodzajów działalności oraz jaki jest ogólny wynik finansowy przedsiębiorstwa.

Rentowność – stanowi miarę efektywności gospodarowania. Wyraża się stosunkiem zysku do sprzedaży netto lub wielkości zaangażowanego kapitału. Pojęcie to może dotyczyć zarówno przedsiębiorstw jak i pojedynczych inwestycji. W biznesplanie najczęściej należy wykazać rentowność przedsiębiorstwa i perspektywę rentowną planowanych inwestycji.

Środki trwałe – to składniki aktywów przedsiębiorstwa cechujące się postacią rzeczową, długim czasem użytkowania (ponad 1 rok) i możnością ich wykorzystania na potrzeby przedsiębiorstwa. Środkami trwałymi są: nieruchomości, np. budynki, grunty, lokale spółdzielcze będące odrębną własnością, własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego ,maszyny i urządzenia, środki transportu, inwentarz żywy itp.

Środki niematerialne i prawne – to składniki aktywów przedsiębiorstwa cechujące się postacią niematerialną (patenty, licencje etc.), długim czasem użyteczności ekonomicznej (ponad 1 rok) i możliwością wykorzystania ich na potrzeby przedsiębiorstwa. Jeżeli przedsiębiorstwo nie wykorzystuje ich na własne potrzeby, ale posiada je celem osiągnięcia korzyści ekonomicznych związanych ze wzrostem i wartości, zalicza się je wtedy do inwestycji długoterminowych.


Sposób budowania wypowiedzi w biznesplanie

    Pisząc plan biznesowy należy unikać wszelkich negując wyrażeń. Nawet w przypadku gdy w oparciu o słowo „nie” konstruujemy wypowiedź o pozytywnym wydźwięku, np. „Nowy produkt nie spotkał się z oporem wśród klientów.” – powinno się je zastąpić. To samo można przekazać za pomocą zdania: „Nowy produkt został bardzo dobrze przyjęty przez klientów.” Słowo „nie” zawsze stanowi podprogowy przekaz negacji.

Kolejna kwestia o której chcę tu wspomnieć to relacja pomiędzy autorem biznesplanu a reprezentowaną przez niego firmą. Nawet jeżeli jest to pracownik/właściciel owego przedsiębiorstwa i poczucie identyfikacji jest naturalne, to plan biznesowy powinien być pisany zawsze w trzeciej osobie, w formie „ta firma”. Wynika to z tego prostego względu, że człowiek obcujący z tekstem ma tendencję do identyfikowania się z nim o ile mu się tylko na to pozwoli. W relacji kredytodawca – kredytobiorca druga strona zawsze jest petentem w trzeciej osobie. „ta firma chcąca pozyskać środki finansowe.” Jeżeli kredytobiorca we własnym biznesplanie określa się w tej formie, wytwarza wrażenie swego zdystansowania. Wychodzi tym samym na przeciw roli opiniodawcy, któremu łatwiej wziąć treści prezentowane w biznesplanie za swoje własne. Dobry biznesplan powinien być więc pisany tak jakby mógł to zrobić sam opiniodawca, czyli zawsze w trzeciej osobie.

Oczywiście o sposobach budowania wypowiedzi można by jeszcze wiele powiedzieć, lecz te trzy zasady o których tu wspomniałem to już dobra podstawa.